Şiir Defteri / Sizin Köşeniz / SEVİLAY-9. BÖLÜM

Yazardan en yeniler

... -Ben, çocuklara hiçbir şey anlatmayacağım Tuğra. Buraya da eğer yaşananları sen anlatacaksan, tüm doğrularıyla anlat diye geldim. Hoşçakal... Feryal hanım, banktan kalktı. Tuğra'nın ise, onun peşinden gidecek yüzü bile kalmamıştı... İkisinin de kafası karmakarışıktı. Feryal hanım, oradan hemen uzaklaşmak istiyordu; bir taksi çevirdi. Eve gidene kadar düşündü, şimdi ne olacaktı? Her şey bitmiş miydi? Yoksa yeni mi başlıyordu? Tüm bu soruları kafasından atmak istiyordu. Sonra, 'Çabuk toparlarım' diye düşündü. Çünkü, içinde kalan her şeyi söylemişti... Eve gidene kadar, kafasını böyle rahatlattı. Eve vardığında, Sevilay'ın dışarıda olduğu aklına geldi. Eğer evde yalnız başına olursa, düşüncelerinin ve korkularının onu rahat bırakmayacağını biliyordu. Hele böyle ciddi durumlarda, dört duvar üstüne geliyor gibi olurdu. Bu yüzden eve giremezdi. Evin önündeki kaldırıma oturup 'Ne yapsam?' diye düşünmeye başladı. Biraz düşündükten sonra aklına, Ayça'yı aramak geldi. ` -Alo, annecim. ` -Nasılsın kızım? ` -İyiyim anne, sen nasılsın? ` -İyi ben de. Şey diyeceğim sana, damadı da al bu akşam bize gelin. Yemek yeriz, sohbet muhabbet ederiz. Özledim sizi. -Aşkım, annem bizi bu akşam yemeğe çağırıyor. Gideriz değil mi? -Gideriz tabii, gideriz. Selam söyle anneme. ` -Annecim, damadının selamı var. ` -Aleyküm selam... Geliyorsunuz değil mi? ` -Geliyoruz annecim. ` -Tamam kızım, akşama bekliyorum. Görüşürüz. ` -Görüşürüz. Feryal hanım, telefonu kapadı ve Sevilay'ı aradı. ` -Alo, anne. ` -Napıyorsun kızım? ` -İyi, sahildeyiz. Bahar'la bir kafede oturduk. Çay kahve içiyoruz. Öyle... ` -Hmm... Bugün eve erken gel diyecektim. Ablanlar bu akşam bize yemeğe gelecekler. ` -Tamam da, yeni oturduk biz ama. ` -Tamam kızım, ama alışveriş yapılacak, yemek yapılacak. Başka bir gün yine çıkarsınız dışarı. Şimdi gel de, bana yardım edersin. ` -Tamam anne, evdeyim yarım saate falan. ` -Tamam kızım. Dikkat et kendine. ` -Tamam annem, bay bay. ` -Görüşürüz kızım. Ve telefon kapandı... Feryal hanım, yalnızca çocukları ile birlikteyken kendini iyi hissedebilirdi. Ev kalabalık olacaktı ve böylece sorular kafasını kurcalamayacaktı. Feryal hanım, bugünündeki sorunlarla kolayca yüzleşebiliyordu; fakat konu geçmişi olunca, yüzleşmek yerine kaçmayı tercih etmişti. Aslında konu geçmişi değil, çocuklarıydı. Tek isteği onların üzülmemesiydi... Feryal hanım eve girdi. Ve mutfaktaki dağınıklığı topladı. Yaklaşık yarım saat sonra, kapı çaldı. -Kim o? -Benim anne. Feryal hanım kapıyı açtı, Sevilay'ı kucakladı. -Hoşgeldin kızım. -Hoşbuldum anne. Ne alınacaksa söyle, ayakkabılarımı çıkarmadan gidip alıp geleyim. -Benim de işim yeni bitti. Bekle, ben de geleceğim. -Tamam. Feryal hanım, cüzdanını alıp çıktı. Birlikte süpermarkete gittiler, alışverişlerini yapıp eve döndüler. Birlikte yemek yaptılar. Sofrayı kurarlarken kapı çaldı. -Ablamlardır, ben açarım. Sevilay, kapıyı açtı, ablasına sarıldı. -Hoşgeldin abla. -Hoşbuldum ablacım. -Hoşgeldin enişte. -Hoşbulduk. Feryal hanım, Ayça'ya sarıldı. -Hoşgeldin kızım. -Hoşbuldum annem. -Hoşgeldin damat. -Hoşbulduk anne. Birlikte içeri geçip oturdular. -Annecim, sen kur sofrayı. -Oldu canım. Kalk abla, sen de yardım et. -Kızım, misafir o. Kur hadi sen sofrayı. -Kalksana kızım. Evlenip gidince bu evin kızı olmaktan çıktın mı? -Gelirsem kafanı kırarım Sevilay. -Hadi gel de kır, gel de kır. -İlla ayağa kaldıracak beni. Kaşıntın mı var senin?! Ayça kalktı, Sevilay mutfağa kaçtı. Mutfaktan gülüşmeler duyuluyordu. Suat gülüyordu, Feryal hanım da tebessüm etti. Bu sıcak ortamı ve kızlarının günlük şakalaşmalarını bile çok özlemişti. Sadece çocukları ve samimi gülüşmeler... Onun için yaşamın anlamı buydu. -Ee annecim, nasılsın? -İyidir oğlum, iş güç... Senden naber? -Bizde de aynı anne. Evden işe, işten eve... Ayça ile Sevilay masayı kurdu. Sofraya oturdular. -Anne, dolma çok güzel olmuş. Ellerine sağlık. -Afiyet olsun damat. Siz hep gelin, ben ne yemekler yaparım size... -Ablam doyurmuyor mu karnını enişte? -O da çok güzel yemekler yapıyor ama, annemin elinin lezzeti bir başka. -Hmm, ablam elinin lezzetini annemden almış diyorsun. -Tabii... -Mücver nasıldı enişte? Beğendin mi? -Hangi mücver? -İki günde kaç tane farklı mücver yedin enişte? Ablamın yaptığı mücver tabiki. -Ablan hiç mücver yapmadı ki... Feryal hanım, bir anda telaşlandı. -Aa, kızım! O kadar tarif istedin ya benden. Yapmadın mı? Feryal hanım, kaş göz yapınca Ayça hemen anladı. -Yok anne ya, yapamadım. Iı... O gün yorgun dönmüştüm işten, onun yerine çorba yaptım. -Çorba çok güzel olmuştu ama aşkım. -Afiyet olsun bir tanem... -Anlaşıldı. Ablam fazlasıyla anneme çekmiş. Gecenin sonunda çaylarını içmiş, derin sohbetlerini tamamlamış ve bolca gülmüşlerdi. Misafirlerini uğurladıktan sonra oturdular. -Ayy, ablamlar hep gelsin anne. Değişiklik oldu. -Evet, evet. Güldük eğlendik güzel oldu. -Evet ya. Bizim çok ayrı kalmamamız lazım. Çok özlemişim ablamları. -Ben de, ben de... -Eniştem çok kafa adam ya. Çok komik. Ablam yanında çok sakin kalıyor. -Yoo... Bence çok uyumlular. Allah bir ömür mutluluk versin inşallah. -İnşallah... Anne, ben kaçar, uyumaya gidiyorum. -Tamam kızım, iyi geceler. Ben de yatacağım birazdan. -Tamam. İyi uykular. -Sana da. Sevilay, odasına çıktı. Feryal hanım da, odasına gitti. Kafasını yastığa koyduğu an, onun için cehennemdi. Yaşadığı mutlu anlar gitmiş, yıllar boyunca kaçtığı düşünceler kafasına oturmuştu... ...

SEVİLAY-9. BÖLÜM

Yazardan en yeniler

En Çok Okunanlar

Yeni Üyeler