Şiir Defteri / Sizin Köşeniz / SEVİLAY-19. BÖLÜM (2. Sezon)

Yazardan en yeniler

... -Bir şey soracağım. -Buyur. -Neden burada oturuyorsun? -A, doğru benim işime bakmam lazım, kalkmalıyım. -Hayır, hayır! Dur, o yüzden sormadım. Biraz üzgün ve durgun görünüyorsun. Ayrıca gözlerinde bir yorgunluk var gibi... Yani, sebebi nedir? -Çeşitli sebepler işte... Şimdi ben işime döneyim olur mu. Geçmiş olsun size tekrardan. -Sağol... Genç hemşir yeniden o otomatik kapıdan içeri girdi ve gözden kayboldu... Sevilay sessizce mırıldandı; -Çağlar.. Çağlar... Acaba gözlerindeki bu yorgunluğa sebep olan şey ne?.. ... Sevilay haber beklerken; oturduğu koltukta uyuyakalmıştı. Omzunda hissettiği el ile bir anda irkildi; -Çağlar? -Burada uyuyakalmışsın Sevilay... -Teşekkürler. Boynum çok ağrımış... Sevilay boynunu sağa ve sola yatırdı. Sonra üstüne başına çekidüzen verdi, saçlarını düzeltti. Bu sırada Çağlar'ın gözleri sürekli Sevilay'ın üzerindeydi... Sevilay merakla kafasını kaldırıp Çağlar'a baktı; -Neden bakıyorsun, bir şey mi oldu? -Bir şey söylemem gerekiyor, kendine gelmeni bekliyorum. Sevilay telaşla ayağa fırladı; -Ne oldu? -Annen... -Annem ne? Anneme bir şey mi oldu! -Bir anda fenalaştı ve yoğun bakıma kaldırmak zorunda kaldık. -Ne oldu bir anda? Nerede şimdi! Çağlar elini Sevilay'ın omzuna koydu; -Sakin olman gerekiyor Sevilay. -Olamam. Benim hayatımdaki en önemli insan annem! Sevilay; Çağlar'ın bileğini kavrayarak elini savurdu ve yoğun bakımın olduğu yöne doğru koşmaya başladı. Bu defa da Çağlar Sevilay'ın peşinden koşuyordu. Sevilay'ın yolunu karşısına çıkan bir otomatik kapı kesti. Durdu ve kapıyı yumruklamaya başladı. Çağlar yüksek bir ses ile uyardı; -Sevilay! O kapı yumrukla değil, bununla açılıyor... Çağlar, hemşire kartını okutarak kapıyı açtı. Sevilay hiçbir şey söylemedi; koşmaya devam ediyordu... Sonunda yoğun bakım ünitesine varmıştı. Kapının yanındaki zile delirmiş gibi basmaya başladı. Sevilay'ın arkasından gelen Çağlar da durdu; -Seni içeriye almaları mümkün değil, sakin olur musun lütfen? -Seni almışlardı ama! -Ben hemşireyim çünkü. Sevilay, Çağlar'ın kollarından tuttu; yalvarır gözlerle suratına bakıyordu. Titreyen sesi ile yalvardı; -Lütfen söyle, lütfen rica et beni de içeri alsınlar. -Sevilay bak, sakin olmalısın. Yoğun bakıma kimseyi almazlar. Bütün hasta yakınları belirlenen ziyaret saatlerinde gelip, hastalarını o zaman görürler. -Ne zaman bu ziyaret saati? -En yakın ziyaret saati; yarın öğlen 12'de... -Saçmalama! Sevilay yine, az önce tuttuğu kollarını sıkarak çocuğu sarsmaya ve bağırmaya başladı; -Annemi buraya getirirlerken neredeydin sen! Şimdi bana yardım mı etmiş oldun? Söylesene! -Daha kötü olacaktın. Ona dokunmak isteyecektin ve temas edip, sarsacaktın. Annenin sağlığı ve senin bu durumun için böylesi daha iyi oldu. Sevilay deliler gibi bağırıyordu; -Buna sen mi karar vereceksin? Sen bana iyilik mi yapmış oldun şimdi! Sen kimsin ki, neyim oluyorsun! -Özür dilerim... Ben bunu yalnızca hastasını düşünen bir hemşire olarak yaptım. Tabii ki de bir şeyiniz olmuyorum... Eğer öyle istiyorsan bir daha senin için bir şey düşünmem... -Düşünme zaten! Düşünme! Genç hemşir başını eğdi, arkasını döndü ve yürümeye başladı... O sırada yoğun bakım kapısı açıldı. İçeriden çıkan bir hemşire Çağlar'ın arkasından seslendi; -Çağlar hemşire! -Buyur Aylin abla, ne oldu? -Ben de seni bulmaya geliyordum. Geçen seferki gibi telaşlanma diye yüz yüze söylemek istedim. Annenin durumu hiç iyi değil... -Ne?.. Annesi mi?! Çağlar'ın da mı annesi hastaydı? Sevilay şoka uğramıştı... Aylin hemşire devam etti; -Şu an her zamanki stabil durumundan çok daha kötü maalesef... İçeri girmek ister misin? Çağlar, Sevilay'ı işaret etti; -Hakkımı Sevilay'a verin, ben giremeyeceğim... Ve arkasını dönüp yürümeye devam etti. Aylin hemşire kıza baktı; -Sevilay sen misin? -E-evet benim... -Hastan kimdi canım? -Feryal Durmuş, annem... -Ha, şu yeni gelen bayan. -Evet, o. -Hadi gel canım, 5 dakika görebilirsin anneni. -Aslında sadece durumunu öğrensem yeterli. Ne olmuş? -Zaten annen kendine geldiğinden beri konuşmada ve hareket etmede güçlük çekiyormuş. Az önce bir anda bilinci kapanmış ve kalp atışları yavaşlamaya başlamış. Daha detaylı kontrol edilebilmesi için buraya alındı. -Şu an baygın mı? -Hayır uyanık, ama bilinci kapalı. Yani kendinde değil. -Annemi şu an görmeme gerek yok. Beni sorarsa iyi olduğumu, beklediğimi söyleyin olur mu? İsteyerek girmediğimi bilmesin. -Tamam canım bir saniye bekle, annenin eşyalarını ve telefonunu vermeliyim. Aylin hemşire içeriye girdi ve elinde bir torba ile geri geldi. -Al bakalım, bunlar sende duracak. Annen taburcu olacak olursa temiz kıyafet getirmelisin, bilgin olsun. -Tamam, başka bir şey var mı? -Annen için imza atmalısın. Sen kaç yaşındaydın canım? -17 yaşındayım. -Senin imza atmak için yaşın tutmuyor. Kısa süre içinde imza atabilecek bir aile büyüğünü çağırmalısın tamam mı? -Tamam çağırırım... Sevilay, Çağlar'ın az önce gittiği yöne doğru yürümeye başladı. Çağlar; başını ellerinin arasına almış, danışmanın yanındaki bekleme koltuklarından birinde öylece oturuyordu. Sevilay gidip yanına oturdu ve elini omzuna koydu; -Çağlar... -Sevilay, anneni görmen gerekiyordu. Geri dön. -Hayır, gitmeyeceğim! Ben çok özür dilerim, sana öyle davranmamalıydım. -Sevilay, bunlar önemli şeyler değil benim için. Hadi geri dön ve anneni gör, bu beni bir özürden daha mutlu eder. -Ben, yanında kalmak istiyorum... Çağlar'ın gözleri dolu dolu olmuştu. Kafasını kaldırıp Sevilay'a baktı; -Sevilay. -Efendim? -Sen benim omzuma elini koydun ya... -Evet? -Ben de senin omzuna, başımı koysam? Sevilay hiçbir şey söylemedi. Bu yüreği hüzün dolu çocuğa; gözleri ile cevap vermişti... Çağlar, başını Sevilay'ın omzuna koydu ve sessizce birkaç damla gözyaşını Sevilay'ın omzuna bıraktı... ...

SEVİLAY-19. BÖLÜM (2. Sezon)

Yazardan en yeniler

En Çok Okunanlar

Yeni Üyeler