Şiir Defteri / Türk Şairler / Necati Cumalı / Ay Işığı

Takip et @sdefteri

Ay Işığı

I Ben uzaklardan beklerdim, Sayarak günlerimi. Bu gece penceremden düşen ay ışığında, Birden yanıbaşımda buldum Bir ağaç gibi çiçeklenmiş Anladım almış yürümüş Sarmış bu sevda içimi II Gece yarısı elbiselerim, Ayakkabılarım üstüne Düsen ay ışığı, İnsan Böyle mi olur Sevdaya tutuldu mu? Bütün eski kitapları okudum, Yaşlanmış güzellere sordum, Mutluluk bu mu? Ama bu sarışın Ötekine hiç benzemiyor. Ah, daha yeni anladım O küçük elleri, gülen gözleriyle Beni bu kadar seviyor... Kalmadı başka korkum Düşünmeden eline bıraktım kendimi Bütün dostlarım söylüyor Bu sefer mutlaka tutuldum III O yanından döndüğüm, gece yarıları Güler, konuşurdum, kendi kendime Tutmasam, kucaklayabilirdim ağaçları. Kim bilir, gelen geçen, Görünce ne derdi halime Sizin de, seviştiğiniz, kardeşler Mevsim bahara rastlarsa Benim canim açılmak isterdi Mutlaka bir başkasına Öperdim evde ilk karsıma çıkanı. Uzakta, simdi çöl uzakta... O nar tanesinden taze Kuştüyünden hafif geceler Kalbim ümit içinde yüzer Dünyam yıkanır ay ışıklarıyla... Necati Cumalı

Son Eklenenler

Kapat/(ESC)

Rastgele Şiir

Ay Işığı

Son Eklenenler

En Çok Okunanlar