Şiir Defteri / Sizin Köşeniz / KINALI KUZU

Yazardan en yeniler

Bir civciv olarak, dünyaya gelmiştim. Tüysüzdük,üşüyorduk ve ısınmak için, Annemizin, kanatları altına sığınıyorduk. Acıktığımızda annem önümüze düşüp; ''Yürüyün çocuklar'' diyordu. Bizde tabur gibi peşindeydik. ''Gıt gıt''diyerek gagasını, Yerdeki yiyeceklere uzatıyordu. Bizde ne yiyeceğimizi biliyorduk. Bizi gezdirirken çok tedirgindi, Ve bizi gözünden bile sakınıyordu. Yaklaşan her şeye tüylerini kabartıyordu. Hemen savunmaya geçiyordu. Bizde korkuyla,annemize sokuluyorduk. Beş ay sonra,biz piliç olmaya başlayınca, Annem hergün ağlamaya başladı. Her lafı ; ''Ah ! kınalı kuzularım''dı. Biz bu sözlerden bir şey anlamıyorduk. Birgün insan denen bir cani, Ansızın bir kardeşimizi yakalayı verdi. Biz kaçtık ama meraklıydık, Gözümüzün önünde,keskin bıçağını, Kardeşimin boğazına dayadı, Başı bir yerde,gövdesi bir yerde kaldı. Çırpındı ama uçamadı,zavallı kardeşim. O zaman biz neden kınalı kuzu olduğumuzu, Çok geçte olsa anladık. Ondan sonra ben her insandan korktum. Her gece bıçak kabusu görmeye başladım. Günlerce uyku tutmadı beni,ağladım ağladım. Birgün hastalandım,ibiklerim karardı. Sıra bana gelince,hastalığımdan korktular. Ve caniler benden vebalı gibi kaçtılar. Annem yaşlı gözlerle bana bakarak, Benim kaderimin değişmediğini görerek, Beni tepeden tırnağa şöyle bir süzdü. Ve ,''Ah ! benim kınalı kuzum''dedi. Mustafa Kaman
Düzenleme: 03.03.2015 / 15:17

KINALI KUZU

Yazardan en yeniler

En Çok Okunanlar

Yeni Üyeler