Şiir Defteri / Sizin Köşeniz / HİSLERİME;

rüyalarımda bu kadar tutsak değilim. zaman hızlı geçmiyor, bir yolunu buluyorum. bazen çıkıyorum bataklıktan. o zorla girdiğim çıkmaz sokakları hatırlıyorum artık ayak basmıyorum. orada kendim olabiliyorum ve görebiliyorum. kimseden korkmuyorum, istediğim kadar soru sorabiliyorum. bazen orda da isyan ediyorum. bazen kendimden bir parça koparıp daha uzağı görmeye çalışıyorum. ayaklarım acıyor geri geri yürümekten. "keşke öğrenseydim" diyorum. çok özlüyorum o kadar özlüyorum ki kalbim dile geliyor. tutsak ediyor beni, ellerimi bağlıyor ve nefesimi kesiyor. bazen özlediğim şeyleri tanıyamıyorum kapkaranlık bir resim beliriyor önümde. dönüp bakıyorum sevdiklerime ve nasıl değiştiklerine şahitlik ediyorum. bambaşkalaşıyorlar ve git gide yaşlanıyorlar. arkalarından koşuyorum ama yetişemiyorum hiçbirine. boğuluyorum çoğu zaman yüzmeyi öğrenmek istiyorum. hep aynı şarkıları dinliyorum, aynı yastıkta uyuyorum, aynı hislerle konuşuyorum, aynı şeyleri düşlüyorum ve aynı şeyler canımı yakıyor. bir kelebeğin sadece bir günlüğüne bu hayatı tadacağını bilmesi ve bunun hakkında hiçbir şey yapamaması gibi, ben de kalan hayatımda hangi hislere kendimi tanıtacağımı bilemiyorum. kendimi bazen çok yaşlı hissediyorum ve daha yolun başındayken kendimi bir an önce tanımak istiyorum. alışıyorum yalnızlığa, eskiden yüreğimi sökercesine acı verirken, artık huzur veriyor bana. hala seviyorum onu ve inadımdan olsa gerek, hala bir şeylerin değişmesini umuyorum. belki kendimde belki o'nda. sesimi bilerek kısıyorum, yaralarımdaki kabukları bile isteye kopartıyorum bazen, bir şeyler hissetmek için. arkadaşlarıma, sevdiklerime bakıyorum ve çok basit mutlu olabildiklerini görüyorum. ve bazen o kadar farklı dünyalarda yaşadığımızı düşünüyorum ki, ortak bir gerçek bulamıyorum onlar ve kendim arasında. farklı olduğumun doğduğumdan beri farkındayım ve bunun nimet mi yoksa lanet mi olduğunu sorguladığım zamanlar çok oluyor. ama çoğu zaman kendimin bu yönünü seviyor ve geliştiriyorum. içimde benden daha büyük, daha bilge, daha affedici bir ruh var. bazen ortaya çıkarmaya çalışıyorum. geç kalıyormuşum gibi hissettiriyor bana ve ona biraz zaman veriyorum ki kendini daha iyi anlatsın dışarı cıktığında. aynı zamanda içimde olan başka bir ruh terletiyor beni. yakıyor ve yıkıyor ellerime dikenler batırıyor. sol omzuma bir ok saplıyor sanki. ama ona da biraz zaman veriyorum ki kendini affedebilsin. çünkü biliyorum, bu kadar öfkeli olmasının sebebi paramparça bir kalp taşımasından. en derin hayal kırıklığını yaşıyor ve vicdan azabı çekiyor. o zehirli sarmaşıkların ardında bir gül açmış beni bekliyor, biliyorum. onu oradan kurtaracağım ve sımsıkı sarılacağım. "kendim" dediğim bütün parçalarımı toplayıp birleştireceğim kendi içimde ve yanımda uyutacağım. geceleri kabus görüp uyandıklarında onları öpüp tekrardan uykuya teslim edeceğim.

HİSLERİME;

En Çok Okunanlar

Yeni Üyeler