Eylül...
Ayrılıklar mevsimi.
Şimdiki bir Eylül son satırdaki
Fasıl arasındaki tutkulu ve öteli bir an.
Şimdi Eylül yağmursuz
Sarı yapraklarını heba etmiş kışa
Oda küsmüş belli hayata.
Hadi tut elimden Çek 'Son güz' kendine
Hadi sinirlen dök yağmurunu üzerime
Fırtına çıkar es kükre
Ayır yaprakları dalından bir azrailde sen ol
Ama suskun durma öyle
Herkes köşesinde ama sen dur benimle.
Herşey yitirdi kimliğini
Şairler çocuk
Satırlar bozuk
Sevdalılar yitik
İnsan bitik
Eylül ! Sen Eylül kal.
Akıl hastalarının diline bulaştın işte
Bırakmadı seni kimse kendine
'Ayrılık' dendi sana birkere
Kaderin sanki bizim elimizde !
Anlamıyor işte
Ayrılık dendi Birde Son Güze Gül verildi
Kimse anmadı seni Gülün ile
Ağaçlara düşman bilindi
Gülünü bile kimse sevmedi.
Kader ortağım
Sevilmeyen mevsim sen
Sevilemeyen sarı yaprağınım ben
Bilmezler Ayrılığım Senden Değil
Dalımın ihanetinden..
ü.karadağ