Gözlerin turna mavisiydi
Gökyüzüne küstü niye
on iki yıl on iki cemre
Her ateşe düştüğümde
Yetişirdi imdat diye
ellerin en güzel ırmakları akardı
zaman diye umut diye
hasret diye seni bildim
Acılara duvar olsa insan sığamazmış kendine
Sensizlik memleket değil
Bir ad bul da koy bu şehre!